ΝΕΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΣΗ ΕΥΘΥΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΓΥΜΝΑΣΙΟ «ΦΑΝΤΑΣΜΑ» ΣΤΗΝ ΑΥΛΙΖΑ ΑΧΑΡΝΩΝ

Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, η περιοχή Αυλίζα του Δήμου Αχαρνών δέχεται τα φώτα της δημοσιότητας, για την παραβατικότητα της και τα φαινόμενα «άβατου» και γκέτο που τη διακρίνουν. Τελευταίο  φαινόμενο ήταν ο ξυλοδαρμός του αστυνομικού, που προσπάθησε να εφαρμόσει τον νόμο για τις συναθροίσεις στα πλαίσια των μέτρων πρόληψης για τον περιορισμό της πανδημίας.  Έκδηλη είναι η έλλειψη συγκροτημένης και σοβαρής πολιτικής από την πλευρά της πολιτείας στα προβλήματα της περιοχής, και ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελεί η ιστορία του 13ου (ή 10ου ) Γυμνασίου.

Παραδόθηκε πριν από 13 χρόνια και δεν λειτούργησε ποτέ, ενώ εδώ και μια πενταετία δεν μπορεί να αλλάξει η χρήση του χώρου παρά τα αιτήματα δήμου και πολιτών, ώστε τουλάχιστον να αξιοποιούνταν από την αστυνομία, αφού δεν ευδοκίμησε καταρχάς ως χώρος εκπαίδευσης και πολιτισμού. Έχουν γίνει πολλές επερωτήσεις και παρεμβάσεις από όλες τις πολιτικές πλευρές , όμως τίποτε δεν φαίνεται να συγκινεί την κρατική μηχανή μέχρι τώρα. 

Είναι ζήτημα στοιχειώδους σοβαρότητας του Ελληνικού κράτους να δώσει επιτέλους ένα τέλος στην υπόθεση αυτή, μια υπόθεση που ευτελίζει κάθε έννοια πολιτικής αποτελεσματικότητας στα μάτια των πολιτών. Είτε μπορεί, είτε δεν μπορεί να αλλάξει η πολεοδομική χρήση του χώρου, αυτός οφείλει να ενταχθεί στα πλαίσια ενός νέου ολοκληρωμένου σχεδίου ασφάλειας και πρόληψης, αστικής ανάπλασης και κοινωνικής ένταξης των Ρομά που διαμένουν στην περιοχή. 

Παράλληλα, θα πρέπει να γίνει καταλογισμός διοικητικών ευθυνών για το γεγονός ότι ζημιώθηκε το ελληνικό δημόσιο από την απαξίωση μιας επένδυσης δυο εκατομμυρίων ευρώ και όχι μόνο. Δεν είναι μονάχα η οικονομική ζημιά που πρέπει να συνυπολογίσουμε, πολύ περισσότερο είναι η κοινωνική επιβάρυνση. Εκατοντάδες μαθητές θα είχαν περάσει από το σχολείο αυτό αν λειτουργούσε, τόσο τα παιδιά όσο και οι οικογένειες τους ενδεχομένως να είχαν άλλη εξέλιξη και η κατάσταση σήμερα να ήταν καλύτερη για πολλούς. 

Το ερειπωμένο γυμνάσιο μας προκαλεί, όχι μόνο στην Αυλίζα ή στις Αχαρνές αλλά και γενικότερα. Στέκεται εκεί ως μνημείο της έλλειψης πολιτικού σχεδιασμού, της αδυναμίας προσαρμοστικότητας, της  αδιαφορίας του κράτους και της παραίτησης της κοινωνίας.  Επιλογή μας είναι, αν θα αποστρέψουμε για άλλη μια φορά το βλέμμα μας από τη λύση που πρέπει να δώσουμε ή αν θα ξεφύγουμε επιτέλους από το τέλμα, βαδίζοντας στο μονοπάτι των έργων και της προόδου.