Εγκληματικότητα: Ο δρόμος προς την Κόλαση και οι καλές προθέσεις

Η γνωστή φράση «Ο δρόμος προς την Κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις» συνήθως χρησιμοποιείται μεταφορικά, αλλά στην περίπτωση της εγκληματικότητας που μαστίζει πολλές περιοχές της Αττικής αποδίδει μεγάλο μέρος της πραγματικότητας.

Ναρκωτικά, όπλα, σωματεμπορία, λαθρεμπόριο  αναπτύσσονται  με  επίκεντρο γειτονιές  που παρουσιάζουν τη μορφή γκέτο (ΡΟΜΑ - καταυλισμοί κ.α) και εξαπλώνονται σε όλη την Αθήνα και την Αττική.

Δεν είναι καινούργιο φαινόμενο και προφανώς  η οργανωμένη πολιτεία έχει εκδηλώσει εδώ και πολλά χρόνια την καλή της πρόθεση να αναστρέψει την κατάσταση.  Όλον αυτόν τον καιρό λοιπόν βλέπουμε:

• Την αστυνομία να κάνει επιδρομές  και συλλήψεις
• Τους πολιτικούς , από την τοπική αυτοδιοίκηση μέχρι την κεντρική διοίκηση και από στελέχη κομμάτων μέχρι αρχηγούς και πρωθυπουργούς,  να αναδεικνύουν το πρόβλημα και να προωθούν λύσεις.
• Τις Μ.Κ.Ο  και διάφορους  φορείς  να αναπτύσσουν προγράμματα για την απογκετοποίηση , την κοινωνική ενσωμάτωση κ.α.

Το εύλογο ερώτημα είναι γιατί ενώ γίνονται ενέργειες αντιμετώπισης η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο; Κατά τη γνώμη μου τρεις είναι οι κυριότεροι λόγοι της αποτυχίας.

Ο πρώτος, είναι  ότι οι δράσεις αυτές λειτουργούν κυρίως ως "βαλβίδα ασφαλείας" σε ένα καζάνι που βράζει. Μεγάλα διαστήματα κοινωνικής και πολιτικής αδράνειας διαδέχονται τις εξάρσεις ενδιαφέροντος από πλευράς πολιτείας και αστυνομίας. Εξάρσεις που προκαλούνται όταν η κοινωνία φτάνει στο αμήν και ξεσηκώνεται (συνήθως  μέσω συλλόγων και του τύπου) , έχουν κάποιο αποτέλεσμα, αλλά τους λείπει η συνέχεια και το βάθος.

Ο δεύτερος, είναι ότι δεν υπάρχει μακροχρόνιος σχεδιασμός με συγκεκριμένους και ποσοτικοποιημένους στόχους. Είναι γεγονός ότι κανένας δεν πιστεύει πως η εγκληματικότητα μπορεί να αντιμετωπιστεί μέσα σε διάστημα ενός ή δυο ετών. Αντί όμως αυτό να μας οδηγεί στην κατάρτιση μακροχρόνιων και συγκεκριμένων σχεδίων, ο ορίζοντας  φτάνει μέχρι τις επόμενες εκλογές  με συνέπεια να εγκλωβίζονται όλοι (αστυνομία, κράτος, αυτοδιοίκηση, ενεργοί πολίτες) στους  πολιτικούς κύκλους.

Τέλος, ο  τρίτος λόγος είναι ότι μάλλον δεν έχουμε συνειδητοποιήσει το μέγεθος της συνδυασμένης προσπάθειας  που πρέπει να κάνουμε.  Ο πυρήνας της εγκληματικότητας που αντιμετωπίζουμε είναι το εμπόριο ναρκωτικών και τα  συμφέροντα είναι τεράστια . Δεν πρόκειται λοιπόν για μια τυπική περίπτωση όπου αρκεί το κράτος να λειτουργήσει καλύτερα (π.χ στελέχωση αστυνομικών τμημάτων), αλλά είναι ότι πιο κοντινό σε «πόλεμο» υπάρχει εντός μιας οργανωμένης κοινωνίας .

Δικαίωμα στην ασφάλεια έχουν όλοι και ιδιαίτερα όσοι ζουν μέσα ή κοντά στις περιοχές που βρίσκονται στο «κόκκινο» της εγκληματικότητας.Κανείς δεν αμφιβάλει για τις αγαθές προθέσεις κάθε αντεγκληματικής πολιτικής , αλλά η εμπειρία αποδεικνύει πως η κοινωνίες που επιβαρύνονται περισσότερο πρέπει να διατηρήσουν και να αυξήσουν τον έλεγχο και την πίεση που ασκούν.